Tyrsenoi
De lucht in de nauwkeurig gespannen banden is deze zomer over tweeduizend kilometer en evenzovele jaren verplaatst. De ontelbare omwentelingen hebben ons naar plaatsen gebracht waar we tijdelijk de tijdloze harmonie van familie nabijheid nog meer vierden. De zomer gaapt, de huid is warm.
Zonder mentale ballast zijn was en is mijn verlangen.Open en fris voor de stem van eeuwen tussen de Tiber en de Arno. Zijn met de mussen van het vergezicht of in het Etruskische ritme van de Grillo. De oplichtende zilvergroene twinkeling van de olijfbomen die ondanks de moordende hitte glanzen. De kleine granaatappel en de wijze vijg fier overeind in het gele stof .Hier stonden schilders uit het oude Persie . Hun pigmenten in Tarquinie bewaarden de elegante dansen en dolfijnen voor de poorten naar gene zijde. Door het beschermglas heen zien we de oude Tombe als een kleine tent, en even zien we wie bij ons zijn in dat laatste uur steeds opnieuw en steeds onder de leeuw die een hert verslind.
.
Bergen daarginds worden een vlies van de oude aarde.
Een blauwe damp hangt als een schaduw over die aarde.
Ze verschijnen alsof ze willen verdwijnen.
Trillend zuchten ze koel en jagen achter flarden voorvaderen. In de schemering staan wij buiten in de glooiende zomer wind van Umbrie.
De hemel vraagt er om een stem, come la roccia e l’erba.
Wat draagt de augustus zee nog met zich mee . Een kom vol onbekende geuren.
Fly me to the moon
De tandarts uit Fornole had een vrolijk renaissance baardje en zijn grootogige assistente hielp hem bij de handelingen als was het een exotische dans. Of liever een archeologisch diepte onderzoek. Het geboor en geschroef in mijn linkerboven kies werd warmbloedig becommentarieerd in expressief italiaans. Aan mijn kies ontdekte zij elkaar. Ik voelde hun buiken aan mijn schouders en was blij dat ik werd geholpen. De avond hiervoor was het zuur diep doorgedrongen in een wortel van uren. De pijn als van een reuze wesp drong dieper en dieper mijn kaak binnen. Alles verdween . Pijn is zijn. La parole non c’e che ti puô possedere.( er bestaat geen woord dat jouw kan bezitten) Ik herhaalde de schaarse woorden die ik de tandarts zou mededelen . Male , nervo, nevralgia, profondo,. Dan smeedde zij het nood cement, vermengde alle woorden en vulde de put met stof uit Umbrie.
Ongeduldig gingen we door de oude poort om te ontdekken wat voor een verlaten romaanse kerk het oude dorpje voor ons verborgen hield. Hoe in de schaduw van de smalle steegjes de bewoners schuifelen om even later fotogeniek op het pleintje te verschijnen. De bleke poort deelt de hemel maar heeft alle tijd, hij opent en sluit af wat nog maar nauwelijks was begonnen.
Voor de blinde en de dove en iedereen is het een in en uit gaan .
In de schaduw van de boog dwalen bij tijd en wijle verhalen die weer vervliegen bij vertrek ..