woensdag 17 okt. 01
Een antwoord is altijd een particuliere aangelegenheid. Het is ons vermogen het particuliere te denken. Maar denken betekent ook generaliseren. Hoe nu die twee met elkaar te verbinden. Als het algemene gegeven is als regel, beginsel of wet, maakt het oordeel het particuliere daaraan onder geschikt. Als het particuliere gegeven is en het algemene daarbij gezocht moet worden, krijgen we het moeilijker, zegt Kant.
Ja, de grote denkers hebben het ons allemaal al ingefluisterd. Sociabiliteit, humaniteit.
We zijn hierdoor in de mogelijkheid met elkaar in gesprek te blijven, zou je denken.
Hoe ruim is onze geest om Kants mededeelbaarheid te omarmen.
‘We kunnen alleen communiceren als we in staat zijn vanuit het perspectief van de ander te denken; anders zullen we hem nooit bereiken en nooit zodanig spreken dat hij ons kan begrijpen’
En dan volgt al snel …de categorische imperatief van het handelen…..; handel altijd op grond van de stelregel waardoor dit oorspronkelijke verdrag tot een algemene wet verwezenlijkt kan worden.
O, heeft deze plaats, het witte scherm en onze stem welke deel zijn van het oppervlak van een bol, een recht . En wordt de schending van het recht op één plaats van de aarde niet op alle plaatsen gevoeld.
De stem van de enkeling en de stem van de politiek bevinden zich niet op eenzelfde aarde.
En waar is de stem van de zee en de hemel, de dag en de nacht. De stem van oriolus traillii verborgen tussen het donkergroen van de grandioze eiken. Aarde vol ruisende bossen, rivieren, meren en bergketens. Onze enige plaats…..wie spreekt met uw stem….
Wanneer zal kleur in de harten en de woorden leven en tot het nieuws van de dag en de zorg van de politiek gaan behoren.