MIRZA 29 01 2008
Hoe blijft boosheid je aankijken
Hoe blijft degene die stenen gooit uit woede door zijn eigen daad voortdurend bespied.
Hoeveel explosieve stenen zijn niet al verdwenen in het gelaat van een onbekende.
Hoe lichtgevend zijn de ogen in de tijdelijkheid van de hemel.
De geschiedenis komt op en gaat onder.
Wat ons aankijk is het fantoom van onze eigen agressie.
Hoe lijkt het niet op een spel waarin het moment van raak
ook precies het moment van werkelijk iets zien is.
En degene die geraakt wordt en iets ziet verbaast zich over de schok,
en over de aanstichter van zijn ontwaken.
Zoveel worpen, zoveel pogingen, zoveel momenten waarin niets wordt gezien.
Hoeveel is er niet verdwenen in een eeuwige zwarte vergetelheid.
En toch vormden die mis geworpen momenten het passieve zwart waarin de ogen verschijnen konden.
Voor ieder van ons twee een oog van een derde.
Precies op die ene kleine ster mikken,
The little moment,
en het zwijgzame duister is niet langer anoniem.
Een gerichte daad kan de hemel openen.
Vanaf de aarde hebben we door de eeuwen heen ons op de gesloten ogen van de onsterfelijkheid gericht,
totdat die uiteindelijk wel moest kijken.
Precies daar waar het kleinste deeltje van hier uiteindelijk samen valt met hetzelfde daar
in die uitgestrektheid van de kosmos.